Οι αναρτήσεις εδώ έχουν γίνει πλέον επετειακές. Μία φορά το χρόνο ή το εξάμηνο και αν…
Όμως όπως κάθε Πάσχα, έτσι και φέτος οι λαμπάδες φτιάχτηκαν, στολίστηκαν και θα πάρουν το δρόμο τους προς τα βαφτιστήρια. Είμαι πολύ τυχερή νονά εκουσίως ή και ακουσίως 5 κοριτσιών.
Τα κορίτσια αυτά λοιπόν, είναι τα κορίτσια που θα ήθελα να είναι κόρες μου, είναι τόσο ξεχωριστά και χαρισματικά, τόσο καλόψυχα και ταλαντούχα, που καμαρώνω γι’ αυτά σαν να είναι παιδιά μου, κι ας μην τα βλέπω όσο θα ήθελα. Είναι λιγάκι κάτι σαν αστείο μεταξύ μας πια αυτές οι λαμπάδες κάθε χρόνο, αλλά και μια εξαιρετική αφορμή να τα συναντήσω. Είναι κορίτσια φωτεινά και της φωτιάς μαζί, όλες τους κούκλες ζωγραφιστές!
Από τη φωτιά λοιπόν,και η έμπνευση για τις φετινές λαμπάδες τους.
Σας τις συστήνω λοιπόν μία – μία με τη σειρά που βαφτίστηκαν:
Η πρώτη μου βαφτιστήρα η Πάττυ έχει μικρή διαφορά ηλικίας από μένα, μιας και κλήθηκα 10-11 χρονών να γίνω νονά, και είναι η πιο αδικημένη από άποψη δώρων και λαμπάδων από όλες τους, αφού μεγαλώναμε παράλληλα σχεδόν, και μένουμε μακριά η μια από την άλλη. Τη γνώρισα μεγάλη πια κάπως, και νοιώθω μεγάλη περηφάνεια και θαυμασμό για κείνη. Δεν θα έχει λαμπάδα για άλλη μια φορά φέτος, αλλά το παρακάτω αντ’ αυτής:
Για την Πάττυ ❤
Το δεύτερο βαφτιστηράκι μου η Αλίνα τυχαίνει να είναι και ανηψιά μου, κι αυτήν τη βάφτισα ενώ ήμουν μικρή, αλλά το χάρηκα μωρό, και το καμαρώνω και σήμερα. Για το παιδί με το αστείρευτο χιούμορ και την καρδιά περιβόλι, η παρακάτω λαμπάδα:
Το τρίτο κατά σειρά βαφτιστήρι μου, η Μελίνα, είναι παιδί χαρισματικό κι αξιαγάπητο, κοφτερό και τρυφερό μαζί, κορδώνομαι όταν λέω ότι είμαι νονά της. Αυτό το χάρηκα πολύ σαν μωρό, μιας κι είναι η κόρη της πιο παλιάς παιδικής μου φίλης. Κι αυτή είναι η φετινή της λαμπάδα:
Πάμε στο τέταρτο, την Αθηνά, παιδί φίλων μου και τούτο το βαφτιστηράκι, τσαχπίνικο, πανέξυπνο και ανήσυχο όπως κι όλα τα προηγούμενα εξ’ άλλου. Το χάρηκα κι αυτό μωρούλι, το καμαρώνω και σήμερα.Πολύ! Η λαμπάδα της Αθηνάς μου :
Πέμπτο και ίσως τελευταίο βαφτιστήρι, ο Βενιαμίν της παρέας, το Στελλί μου. Μεγάλωσε κι αυτό, παιδί κολλητής μου από το σχολείο και φίλου μου , μούρη από τις λίγες, τρυφεράδα κι επανάσταση, σπιρτάδα και γλύκα. Στελλάκι, η λαμπάδα σου βρε:
Υ.Γ. Προς όλες τις προαναφερθείσες:
Κορίτσια, αυτό το αστείο με τις λαμπάδες πότε τελειώνει?????
Σας αγαπώ πολύ , κι ας λένε οι γονείς πως φταίει το λάδι…. ❤